Αγέρωχη, παντός καιρού και εδάφους. Η δικιά μας αγαπημένη Τηνιακία Κατσίκα.
Πόσες φορές, μας τράβηξε την προσοχή, στην Λειβάδα, στην Κολυμπήθρα στα έξω μέρη, σχεδόν κυριαρχεί παντού πλέον στο νησί. Το γάλα της μεγάλωσε γενιές & γενιές τουλάχιστον των προγονών μας, θυσιάστηκε για να μας θρέψει, μας έκανε παρέα και ήταν ο μικρός ζωολογικός κήπος των Τηνιακών παιδιών που έπαιζαν με τα μικρά της.
Ένα είδος που πρέπει να το διαχειριστούμε με αγάπη, με σεβασμό στην ιστορία και την προσφορά του στον τόπο, και φυσικά να το προστατέψουμε. Δεν είναι η κατσίκα που καταστρέφει την χλωρίδα του νησιού η τις αναβαθμίδες- πεζούλες μας, είναι η δικιά μας ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ για αυτήν.
Ας φροντίσουμε να διαχειριστούμε ορθολογικά αυτά τα αγαπημένα ζώα να τους δώσουμε σπίτι και χώρο. Έχουμε τον μεγαλύτερο ζωολογικό κήπο με τα καταπληκτικότερα ζώα, την τέλεια attraktion- το ΤΕΛΕΙΟ αξιοθέατο, στο χέρι μας να το αξιοποιήσουμε.
Στο κείμενο που ακολουθεί παραθέτουμε πληροφορίες για τα Μηρυκαστικά στις Κυκλάδες και τα νησιά μας.
Αίγαγρος της Ερημομήλου (Capraaegagruspictus). Ενδημικό υποείδος, που υπάρχει μόνο στην Ερημόμηλο (Αντίμηλο) και συγγενεύει με το Αγρίμι ή Αίγαγρο της Κρήτης (C. α. cretica). Και τα 2 ελληνικά υποείδη μοιάζουν μεταξύ τους, αλλά το υποείδος των Κυκλάδων χαρακτηρίζεται από καφεκόκκινο χρώμα, ιδίως το θηλυκό, και έντονα τα μαύρα σημεία του σώματος (ράχη, μπροστινά μέρη ποδιών και ώμων, γένι και επάνω μέρος της ουράς). Ο Αίγαγρος της Ερημομήλου ήταν γνωστός την εποχή τουErhard, ο οποίος στο έργο του FaunaderCykladen επιχειρεί διαφοροποίηση του ζώου αυτού από το Αγρίμι της Κρήτης, κυρίως λόγω της απόκλισης και της μορφής των εξογκωμάτων στα κέρατα (αλλά και στο σχήμα των γενειών του αρσενικού). Ωστόσο ο χρωματισμός του τριχώματος των ζώων δεν αποτελεί, μόνος του στοιχείο διαφοροποίησης, αφού μπορεί να ποικίλλει ανάλογα με το φύλο και την ηλικία. Ο Erhard είχε προτείνει γι’ αυτό το ζώο την ονομασία Aegoceruspictus.
Σήμερα οι Αίγαγροι της Ερημομήλου προστατεύονται, και δεν φαίνεται τουλάχιστο στα άμεσο μέλλον να απειλούνται με εξαφάνιση, μολονότι οι συνθήκες πάνω στο νησί, με την έλλειψη επιφανειακών υδάτων, δεν είναι οι ευνοϊκότερες. Μεγαλύτερος κίνδυνος φαίνεται να προέρχεται από την επιμιξία με τα κατσίκια, και πραγματικά έχουν εκφραστεί αμφιβολίες για τη γενετική καθαρότητα, ακόμα και για την ίδια την ταυτότητα των ζώων αυτών. Η απόκλιση των κεράτων και ο χρωματισμός είναι άμεσοι δείκτες της ιδιαιτερότητας του κάθε δείγματος. Το Δασαρχείο, αλλά και οι κάτοικοι της Μήλου, έχουν εδώ και χρόνια κάνει σημαντικές προσπάθειες στην κατεύθυνση της προστασίας των Αιγάγρων.
Ο Αίγαγρος αποτελεί πρόγονο της σημερινής κατοικίδιας κατσίκας και μοιάζει σε πολλά με αυτή. Ενδιάμεσες μορφές ήταν και είναι διαδεδομένες σ’ όλο το χώρο της Μεσογείου, ιδίως στα ελληνικά νησιά, αλλά σήμερα αποδεικνύεται ότι σ’ αυτά τα ζώα σημειώνεται τόσα μεγάλος βαθμός επιμιξίας, ώστε να μη θεωρούνται είδη της άγριας πανίδας. Εξαίρεση αποτελεί το Κρι-Κρι της Κρήτης (Capraaegagruscretica). Ορισμένοι πληθυσμοί σε μερικά νησιά φαίνεται ότι έχουν εισαχθεί από την Κρήτη και αλλού (το είδος συναντάται επίσης στη νοτιοδυτική Μ. Ασία) ήδη από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων. Οι Αίγαγροι ζουν σε ομάδες, στις οποίες τα αρσενικά κάνουν έντονη την παρουσία τους την εποχή του ζευγαρώματος, αργά το φθινόπωρο και το χειμώνα. Τρέφονται με μεγάλη ποικιλία φυτών, είτε βόσκοντας είτε κόβοντας φύλλα και βλαστούς από τα δέντρα, στηριγμένοι στα πίσω πόδια και σε όρθια στάση, όπως οι κατσίκες. Στην Ερημόμηλο υπάρχει σήμερα ένας πληθυσμός Αιγάγρων, που αποτελείται από 400-500 άτομα. Ο πληθυσμός αυτός θεωρείται ότι ανήκει στο υποείδος Capraaegagruspictus, που δεν συναντάται πουθενά αλλού. Τα περισσότερα από τα άτομα, παν ανήκουν στον πληθυσμό αυτό, παρουσιάζουν λιγότερο ή περισσότερο εμφανή σημάδια υβριδισμού με κατοικίδιες κατσίκες, πρόβλημα που χαρακτηρίζει συνολικά τους πληθυσμούς των ελληνικών αιγάγρων και, για υα περιοριστεί, θα έπρεπε να σκοτωθούν όλα τα υβρίδια και τα κατοικίδια κατσίκια που υπάρχουν πάνω στην Ερημόμηλο. Θα έπρεπε επίσης να προστατευθεί αποτελεσματικά ολόκληρο το νησί, με ανακήρυξή του σε εθνικό δρυμό, και να διατηρηθεί ο πληθυσμός των αιγάγρων σε επίπεδα που δεν αγγίζουν τα όρια του τεχνητού υπερπληθυσμού εξαιτίας συμπληρωματικής τροφής (Σφουγγάρης 1990).
Πηγή Φωτογραφία εξωφύλλου : Ευχαριστούμε την κα Άννα Πανωρίου για την ευγενική παραχώρηση της φωτογραφίας.