Γράφει σε δημόσια ανάρτηση του ο κ Αντώνης Μαραγκός έγκριτος – αξιόλογος δικηγόρος και πρώην Έπαρχος Τήνου
Δι’ ολίγων, επιγραμματικά και ξεκάθαρα-Ο καθείς με τα όπλα του (τις ικανότητές του) και τον χαρακτήρα του ενεργεί και πορεύεται στη ζωή του· κρίνει και κρίνεται, αξιολογεί και αξιολογείται. Ο τόπος μας είναι μικρός και όλοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα· όμως η μνήμη-κατά κανόνα ασθενική και ενίοτε επιλεκτική-λαθροχειρεί και δεν αποδίδει στον καθένα ό,τι του αξίζει και του πρέπει.
Σ’ αυτή την αέναη συνωμοσία μνήμης, πολίτη και λήθης βασίζονται και κάποιοι από τους επίδοξους ηγήτορές μας και μας παρουσιάζουν ως καινούρια και πρωτοφόρετα τα μεταχειρισμένα και πολυφορεμένα ρούχα που λανσάρουν. Γνωρίζουν αυτή την εγγενή αδυναμία μας, την ευπιστία μας και τον μακάριο εφησυχασμό μας και μας προβάλλουν ως νέο, θελκτικό και καινοτόμο το «μεταλλαγμένο» παλιό, το οποίο, δυστυχώς, το «φοράμε» ως θέση μας. Συνεπώς κι εμείς, χωρίς να έχομε την πρώτη ευθύνη, δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών για την επικράτηση και διαιώνιση αυτής της φρικτής και διαβρωτικής παθογένειας· οφείλομε να είμαστε υποψιασμένοι και να μην καταπίνουμε αβασάνιστα και αμάσητα τα πολλά τοξινοβριθή και ιοβόλα, που συνεχώς μας «σερβίρονται». Οι επιλογές μας γίνονται η σκιά μας· μάς ακολουθούν παντού και πάντα, μας κατατρύχουν και μας «καταριόνται».-Σε καιρούς χαλεπούς, πονηρούς κι ανταριασμένους (σαν κι αυτούς που ζούμε, δηλαδή) τα νοήματα καμουφλάρονται, περιβάλλονται από πυκνή αχλή(ύ) και γίνονται δυσδιάκριτα και δυσερμήνευτα· επειδή δε τα λόγια, οι φράσεις και οι σιωπές, συχνά, «φιλοξενούν», κουκουλώνουν-κρύβουν, υιοθετούν και «αρδεύουν» αμφισημίες, πολυσημίες, εμμονές, εμπάθειες, διαστρεβλώσεις, υπαινιγμούς και ηχηρές «προστασίες», για να τα κατανοήσεις και για ν’ αναδείξεις την αληθή τους σημασία και την πραγματική τους στόχευση απαιτείται: μεγάλη προσοχή, πολύ ψάξιμο, οξυδερκής κρίση, αναλυτική σκέψη, επιφυλακτικότητα στην προσέγγισή τους και συνδυαστικές ερμηνείες των «συστατικών» τους με τις εμπειρίες σου· κάπου κάπου επιβάλλεται να υπεισέλθει κι η καχυποψία στις νοητικές μας διεργασίες για να μην καταληφθούμε εξ απήνης και πέσουμε αμαχητί και «σαν το σκυλί στ’ αμπέλι».
Σκέπτομαι, φίλοι μου, ότι, καμιά φορά, η υποψία είναι πιο ψυχοφθόρα και βασανιστική από την αποκάλυψη και την επιβεβαίωση.-Η συγκεκαλυμμένη και απροκάλυπτη συναλλαγή επιπολάζει, στις μέρες μας, και στο νησί μας. Γαρνίρεται με υποσχέσεις, εκδουλεύσεις και, κάποτε, απειλές κι αποκλεισμούς. Ίσως η επομένη της πρώτης εκλογικής Κυριακής-εφόσον δεν υπάρξει νικητής και δεν προκύψει ο επόμενος δήμαρχος κατ’ αυτήν και, έτσι, αναγκαστούμε να πάμε σε επαναληπτικές εκλογές-να μας επιφυλάξει «μεταστάσεις», μετάνοιες και δηλώσεις πίστης και υποταγής στο αντίπαλο μέχρι χθες δέος. Οι πικρίες, οι διαψεύσεις, οι «ματαιώσεις», το πληγωμένο γόητρο, και η προϊστορία εγγυώνται για μια τέτοια εξέλιξη· Κυριακή κοντή γιορτή που λέει κι ο λαός μας· οψόμεθα. Παρενθετικά αλλ’ ως απολύτως σχετικό σας παραθέτω ένα δίστιχο, που περιέχεται σε αριστουργηματικό τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη και λέει: «με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις πώς να σου πω το σ’ αγαπώ να το πιστέψεις».-Σημείωση: Θεωρώ αναγκαίο να διευκρινίσω ότι με όσα γράφω δεν απευθύνομαι σ’ αυτούς που θεωρούν ότι κατέχουν και μονοπωλούν την εξ αποκαλύψεως αλήθεια και πως ποτέ δεν λαθεύουν· εξ άλλου θα ήταν μάταιος κόπος· γι’ αυτό και δεν απάντησα άμεσα σε ειρωνείες τους κατά του προσώπου μου και σε απαξιωτικά και πικρόχολα για μένα σχόλιά τους. Άφησα να περάσουν κάποιες μέρες και απαντώ (ομολογώ, μετά από προτροπή συγγενών και φίλων) σήμερα και τελών σε ήρεμη κατάσταση για να μη συνεργήσω, άθελά μου, κι εγώ στη διάχυτη και επιτεινόμενη τοξικότητα που κατακλύζει το νησί μας. Περαιτέρω, οι ίδιοι ως άνω, μου αποδίδουν προθέσεις που ουδέποτε είχα ή πέρασαν ποτέ από το μυαλό μου και ότι, δήθεν, με τις θέσεις που εξέφρασα, απέβλεψα να ενισχύσω τους, κατά τεκμήριο και κοινή ομολογία, ισχυρότερους συνδυασμούς. Τους ενημερώνω, εάν δεν το γνωρίζουν ήδη, ότι δολιότητα και η οπισθοβουλία ποτέ δεν ήταν στο «ρεπερτόριό» μου και πως πάντα λειτουργώ υπό το φως, με ευθύτητα, με καθαρότητα και με εντιμότητα· κι όλα αυτά που μου καταλογίζονται έχουν ως φανερή αιτία τους κι αφορμή προηγούμενη σαφή τοποθέτησή μου, με την οποία προέτρεπα, συνιστούσα και ευχόμουν να πρυτανεύσει η λογική, η σωφροσύνη και η μετριοπάθεια ώστε να υπάρξει ήπιο και πολιτισμένο κλίμα κατά την τρέχουσα προεκλογική περίοδο. Φρονώ-πιστεύω ότι η διαδρομή μου στα κοινά και η επαγγελματική και εν γένει πορεία μου ουδέποτε έδωσαν το δικαίωμα ή το έρεισμα για να μου προσαφθεί παρόμοια μομφή.Σέβομαι και τιμώ τα ίδια τα άτομα, τους αγώνες τους και την ιστορία τού χώρου που φέρονται να εκπροσωπούν, όπως και τη διάθεσή τους για προσφορά· άλλωστε για πάρα πολλά χρόνια υπήρξα συνοδοιπόρος τους και δεν το μετάνιωσα. Με τους περισσότερους απ’ αυτούς-κατ’ ουσίαν, ως επί το πλείστον και πέραν των επί μέρους διαφορών μας-στις ίδιες ράγες κινούμαστε και σήμερα. Ποτέ δεν μίλησα αφοριστικά, απαξιωτικά και με γενικότητες, ούτε απέβλεψα να προσβάλλω άτομα ή χώρους· ποτέ δεν ισοπέδωσα ούτε έβαλα στο ίδιο τσουβάλι όλες τις παρατάξεις και το σύνολο των τωρινών υποψηφίων· αναφέρθηκα σ’ εκείνους μόνο εκ των υποψηφίων και των υπολοίπων συμπολιτών μας που ενστερνίζονται και μετέρχονται τις συμπεριφορές που καταδίκαζα με τη συγκεκριμένη παρέμβασή μου.
Ξέρω, επίσης, ότι σε κάθε ψηφοδέλτιο υπάρχουν αρκετοί συμπατριώτες μας που το κοσμούν και το λαμπρύνουν και κάποιοι άλλοι, θαυμάσιοι κατά τα άλλα, που απλά το συμπληρώνουν.
Όμως οι καιροί και οι συνθήκες αλλάζουν ραγδαία και όσοι, διακατεχόμενοι από περισσή αυταρέσκεια και υπό το καθεστώς της ενεργούντες, δεν μπορούν να το αντιληφθούν ή δεν θέλουν να το δουν ξεπερνιούνται από τις εξελίξεις· καταντούν, έτσι, είτε απλοί παρατηρητές τους είτε απορούντες, ματαιοπονούντες και ακίνδυνοι ακτιβιστές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για την απήχησή τους στο εκλογικό σώμα.
Απευθύνομαι, λοιπόν, και μιλώ, με παρρησία και ειλικρίνεια, στους «κοινούς θνητούς», στους ασύγκριτα περισσότερους μέσους, κανονικούς και «φυσιολογικούς» ανθρώπους της απτής καθημερινότητάς μας, του ρεαλισμού και της σύγχρονης εποχής, που: αγωνιούν και αγωνίζονται, που κάνουν λάθη και ζητούν συγνώμη γι’ αυτά, που δεν διστάζουν να αλλάξουν άποψη όταν διαπιστώνουν ότι πριν τελούσαν σε πλάνη, που πονούν, κλαίνε και το δείχνουν χωρίς να ντρέπονται γι’ αυτό, που πέφτουν και ξανασηκώνονται, που θέλουν το κοινό καλό και το επιδιώκουν συλλογικά και που ως διαρκή έγνοια τους έχουν τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους και ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Ποτέ δεν ήμουν της λογικής: μόνοι μας και όλοι τους, εμείς οι «φωτισμένοι» και οι άλλοι οι εν σκότει· πάντα θεωρούσα αναγκαίες, απαραίτητες και πιο αποτελεσματικές και τελεσφόρες τις κοινωνικές και πολιτικές συνεργασίες και συμπράξεις, πάνω σε ένα μίνιμουμ κοινό πρόγραμμα, για την καλύτερη επιδίωξη και επίτευξη των εκάστοτε στόχων του λαϊκού κινήματος, που έτσι γίνονται και πιο εφικτοί.